معرفی فیلم دوئل

فیلم «دوئل» نامی است که در دنیای سینما، دو اثر برجسته و متفاوت را در ذهن تداعی می کند: یکی حماسه ای پرهزینه از سینمای ایران به کارگردانی احمدرضا درویش و دیگری تریلری نفس گیر از استیون اسپیلبرگ، که آغازگر مسیر کارگردانی او بود. هر دو فیلم، در بستر زمانی و جغرافیایی خود، نبردهای سرنوشت سازی را به تصویر کشیده اند و تجربه ای عمیق از کشمکش و تقابل را به تماشاگران ارائه می دهند. این مقاله نگاهی جامع به هر دو اثر خواهد داشت تا ابعاد گوناگون آن ها از جمله داستان، عوامل، بازیگران، جوایز و تحلیل های انتقادی را به نمایش بگذارد و درک روشن تری از اهمیت آن ها در تاریخ سینما فراهم آورد.

سفر به دنیای هر دو فیلم «دوئل»، بیننده را با روایت هایی از تقابل و مبارزه روبرو می کند. چه در کشاکش جنگ و زمان در دل سرزمین های جنوبی ایران و چه در تعقیب و گریز نفس گیر یک جاده بی پایان در بیابان های آمریکا، هر «دوئل» تجربه ای منحصر به فرد از مواجهه با چالش های بی امان را به ارمغان می آورد. این روایات، مخاطبان را به درون خود می کشند و احساس همراهی عمیقی را با شخصیت ها و سرنوشت آن ها ایجاد می کنند.

فیلم دوئل (۱۳۸۲) به کارگردانی احمدرضا درویش: حماسه، هزینه و نقد

سینمای ایران در دهه هشتاد، با ظهور آثاری جاه طلبانه، مسیرهای جدیدی را برای تولید و نمایش فیلم ها گشود. در این میان، فیلم «دوئل» به کارگردانی احمدرضا درویش، نه تنها به دلیل بودجه هنگفت و جلوه های ویژه بی سابقه خود به یک پدیده تبدیل شد، بلکه نام خود را به عنوان یکی از پیشروان جریان «فیلم فاخر» در تاریخ سینمای ایران ثبت کرد. این فیلم، حاصل سال ها تلاش برای ارائه روایتی حماسی از دوران دفاع مقدس بود که با کیفیتی فراتر از استانداردهای معمول آن زمان، بر پرده های سینما نقش بست.

شناسه فیلم و جایگاه آن در سینمای ایران

«دوئل» که در سال ۱۳۸۲ ساخته شد و در تاریخ ۲۰ آبان ۱۳۸۳ به اکران عمومی درآمد، به سرعت توجهات را به خود جلب کرد. احمدرضا درویش، کارگردان این اثر، با تهیه کنندگی تقی علیقلی زاده، توانست یک نقطه عطف در سینمای ایران ایجاد کند. اهمیت تاریخی این فیلم نه تنها به دلیل کیفیت فنی بالا و استانداردهای تولیدی بی سابقه بود، بلکه به عنوان نخستین فیلم سینمای ایران با صدای دالبی دیجیتال شناخته شد. هزینه های سرسام آور ساخت «دوئل»، که در آن دوران بین ۳ تا ۳.۵ میلیارد تومان برآورد می شد و معادل حداقل ۳.۵ میلیون دلار آن زمان بود، آن را به یکی از گران ترین فیلم های مستقل در تاریخ سینمای ایران بدل کرد. این رقم، در مقایسه با شرایط اقتصادی سینما در آن دوره، «دوئل» را به یک اتفاق ویژه تبدیل کرده بود و بحث های فراوانی را پیرامون مفهوم «فیلم فاخر» و قابلیت سینمای ایران برای رقابت با استانداردهای بین المللی برانگیخت.

خلاصه داستان: گاوصندوقی در کشاکش جنگ و زمان

داستان فیلم «دوئل» مخاطب را به سفری پرفراز و نشیب در دل جنگ و بازگشت از اسارت می برد، جایی که گذشته و حال در هم تنیده می شوند و حقیقت هایی پنهان برملا می گردند. روایت از لحظه ای آغاز می شود که زینال، پس از بازگشت از اسارت، خاطرات تلخ گذشته را مرور می کند. با حمله نیروهای عراقی و از دست دادن همسرش، هانیه، زینال به همراه یحیی، گروهی محلی برای مقاومت تشکیل می دهد. پس از بمباران بی امان و انفجار قطار، سلیمه از زینال می خواهد که یحیی را سالم به او بازگرداند.

داستان با ورود نیروهای دولتی و اسکندر پیچیده تر می شود. آن ها به دنبال یک گاوصندوق مهم در واگنی باری هستند که حاوی اسناد استراتژیک است. زینال به جای یحیی، مسئولیت انتقال گاوصندوق را می پذیرد و در این راه، دوستان خود را از دست می دهد. پس از مرگ نماینده گروه، او تلاش می کند گاوصندوق را به اهواز نزد جهان آرا ببرد. کشمکش بین زینال و گروه اسکندر شدت می گیرد، حتی یحیی نیز به دفاع از آن ها برمی خیزد. معاون جهان آرا پس از فریب اسکندر، گاوصندوق را به زینال می دهد و او با زحمت فراوان محموله را به یک یدک کش می رساند و از دست تعقیب کنندگان می گریزد. اما با حمله نیروهای عراقی، یحیی همراه گاوصندوق به اعماق آب می رود و زینال اسیر می شود.

بیست سال پس از اسارت، زینال به روستایش بازمی گردد، اما به خیانت متهم می شود. سلیمه او را مسئول مرگ یحیی می داند و به دنبال انتقام است. زینال برای اثبات بی گناهی خود به سراغ فرمانده نظامی منطقه، همان معاون جهان آرا، می رود. او با به خطر انداختن موقعیت خود، تجهیزات غواصی را برای زینال فراهم می کند تا در محل غرق شدن گاوصندوق به جستجو بپردازد. گاوصندوق پیدا می شود، اما زینال ابتدا استخوان های یحیی را نزد سلیمه می برد. اسکندر، که سال ها دلباخته سلیمه است، ازدواج پسر یحیی با دختر ناخدا (برادرزاده زینال) را به وصلت با سلیمه منوط می کند. پس از کشف گاوصندوق، اسکندر مانع زینال می شود و اعتراف می کند که محتویات آن شمش های طلا بوده نه اسناد دولتی. زینال و برادرزاده اش برای گریز از دست اسکندر و افراد مسلحش، با گاوصندوق وارد میدان مین می شوند. پس از کشمکشی طولانی و کشته شدن برادرزاده اش، زینال توسط اسکندر مضروب می شود. اسکندر با اتومبیل حامل گاوصندوق راهی می شود، اما میدان مین منفجر شده و طلاها در صحرا پراکنده می گردند. سلیمه در تلاش است تا زینال نیمه جان را به بیمارستان برساند، تصویری از یادگار هانیه، که نشانی از پیوند زینال و سلیمه دارد، او را در این راه همراهی می کند.

عوامل و بازیگران: تیمی از حرفه ای ها

تیم سازنده «دوئل» شامل مجموعه ای از نام های مطرح و حرفه ای سینمای ایران بود که هر یک در جایگاه خود، نقش بسزایی در خلق این اثر ایفا کردند. احمدرضا درویش نه تنها کارگردانی، بلکه نویسندگی این فیلم را نیز بر عهده داشت. در بخش فیلمبرداری، بهرام بدخشانی با ثبت تصاویری چشمگیر، فضای حماسی و تراژیک فیلم را به خوبی منتقل کرد. تدوین اثر بر عهده مصطفی خرقه پوش بود که با مهارت خود، ریتم و انسجام داستان را تنظیم کرد. موسیقی متن بی نظیر فیلم نیز حاصل کار مجید انتظامی، یکی از اساتید برجسته موسیقی فیلم ایران است که در بخش های بعدی به آن پرداخته خواهد شد.

در کنار عوامل فنی، هنرنمایی بازیگران نقش مهمی در جان بخشیدن به شخصیت های «دوئل» داشت. لیست بازیگران اصلی و فرعی به شرح زیر است:

• سعید راد
• پژمان بازغی
• پریوش نظریه
• انوشیروان ارجمند
• کامبیز دیرباز
• با حضور پرویز پرستویی
• با حضور هدیه تهرانی

بازی پریوش نظریه در نقش سلیمه به ویژه مورد تحسین بسیاری از منتقدان قرار گرفت و به عنوان یکی از نقاط قوت فیلم شناخته شد. همچنین، کامبیز دیرباز با نقش آفرینی خود، موفق به دریافت سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد که نشان از توانایی این تیم حرفه ای در خلق شخصیت هایی ماندگار داشت.

جوایز و آمار فروش: موفقیت هنری و چالش اقتصادی

«دوئل» در بیست ودومین دوره جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد و با استقبال گسترده داوران مواجه شد. این فیلم مجموعاً نامزد ۱۱ جایزه شد و در ۷ رشته موفق به دریافت سیمرغ بلورین گردید که از موفقیت چشمگیر آن در ابعاد هنری حکایت داشت. سیمرغ های بلورین کسب شده شامل بهترین کارگردانی، بهترین بازیگر نقش دوم مرد (کامبیز دیرباز)، بهترین فیلمبرداری، بهترین تدوین، بهترین طراحی صحنه (امیر اثباتی)، بهترین صداگذاری (مسعود بهنام و حمید نقیبی) و بهترین جلوه های ویژه (محسن روزبهانی) بودند. علاوه بر این، «دوئل» در رشته های بهترین فیلم، بهترین بازیگر نقش اول مرد (پژمان بازغی)، بهترین موسیقی متن و بهترین چهره پردازی (مسعود ولدبیگی) نیز نامزد دریافت سیمرغ بلورین بود.

با وجود این موفقیت های هنری، عملکرد مالی «دوئل» در گیشه با چالش هایی روبرو شد. فیلم از ۲۰ آبان ۱۳۸۳ روی پرده رفت و در نهایت با جذب بیش از ۱ میلیون و ۴۳۱ هزار مخاطب، در رتبه چهارم پرتماشاگرترین فیلم های سال قرار گرفت. فروش حدود ۹۸۸ میلیون و ۹۶۴ هزار تومانی آن نیز، جایگاه سوم پرفروش ترین فیلم های سال ۱۳۸۳ را به خود اختصاص داد. هرچند این آمار روی کاغذ قابل قبول به نظر می رسید، اما با در نظر گرفتن بودجه بسیار بالای تولید و تبلیغات ویژه فیلم، عملکرد مالی آن به اندازه انتظارات، موفقیت آمیز محسوب نشد. این مسئله، بحث هایی را درباره اقتصادی بودن تولید فیلم های فاخر و نسبت سرمایه گذاری با بازدهی در سینمای ایران برانگیخت.

موسیقی متن: انعکاس حماسه و تراژدی

موسیقی متن «دوئل»، ساخته مجید انتظامی، خود به تنهایی فصلی درخشان در کارنامه این هنرمند و تاریخ سینمای ایران به شمار می آید. انتظامی با ترکیب سازهای سنتی و ارکسترال، توانست فضایی حماسی، تراژیک و در عین حال پرتعلیق را برای فیلم خلق کند که به شکلی بی نظیر با روایت داستان و تصاویر فیلم هماهنگ بود. آلبوم موسیقی فیلم «دوئل» شامل ۲۰ قطعه است که هر یک به شکلی هوشمندانه، احساسات مختلفی از مبارزه، اندوه، امید و خیانت را به مخاطب منتقل می کنند.

استفاده از سازهایی چون کمانچه و نی انبان در کنار هورن، ترومپت، ترومبون، ویولن و پیانو، به موسیقی «دوئل» عمق و غنایی خاص بخشیده است. این ترکیب، نه تنها ریشه های ایرانی فیلم را پررنگ می کند، بلکه آن را به سطحی جهانی از بیان احساسی و دراماتیک ارتقا می دهد. لحظاتی که شخصیت ها در نلاط و هیاهوی جنگ گرفتار می شوند، یا در سکوت و اندوه بازگشت از اسارت غرق می شوند، با نت های موسیقی انتظامی جان می گیرند. موسیقی، نه تنها اتمسفر فیلم را سنگین و پرمعنا می سازد، بلکه به عنوان یک عنصر روایی قدرتمند عمل کرده و به تماشاگر کمک می کند تا ابعاد پنهان داستان و لایه های احساسی شخصیت ها را درک کند. بسیاری معتقدند موسیقی «دوئل» یکی از بهترین آثار مجید انتظامی و نمونه ای برجسته از موسیقی متن در سینمای دفاع مقدس است که تا سال ها پس از اکران فیلم، همچنان در ذهن ها باقی مانده است.

نقد و تحلیل: شکوه بصری در برابر ضعف روایی

«دوئل» با همه جاه طلبی هایش، همچون هر اثر هنری دیگری، از سوی منتقدان با دیدگاه های مختلفی روبرو شد. اغلب آن ها بر شکوه بصری و کیفیت فنی بی سابقه فیلم صحه گذاشتند، اما در زمینه فیلمنامه، نقاط ضعفی را برشمردند که به پاشنه آشیل «دوئل» تبدیل شد.

نقاط قوت تحسین شده از دید منتقدان

یکی از برجسته ترین ویژگی های «دوئل» که مورد تحسین گسترده قرار گرفت، کارگردانی صحنه های اکشن و جنگی بود. آنتونیا شرکا، منتقد سینمایی، در این باره می گوید:

«درویش در پرداخت صحنه های جنگی استاد است. اگر کسی تا بعد از کیمیا در این مورد شکی داشت، حالا با دوئل به یقین خواهد رسید. هرچه هم هزینه فیلم شده باشد دوئل یک فیلم جنگی درست و حسابی است. حس فاجعه را با تمام امکانات سینمای ایران منتقل می کند.»

این نقل قول به خوبی نشان می دهد که «دوئل» چگونه توانست استانداردهای جدیدی را در زمینه جلوه های ویژه، صداگذاری دالبی و فیلمبرداری در سینمای ایران معرفی کند. جاه طلبی سازندگان و تلاش آن ها برای ارتقاء سینمای ایران نیز از دیگر نقاط قوت بود. امیر قادری و ناصر صفاریان به این نکته اشاره کردند که این فیلم، جرات تولید آثاری با مقیاس بزرگ و مخاطب عام را به سینمای ایران بخشید. بازی برجسته برخی از بازیگران، به ویژه پریوش نظریه، نیز از مواردی بود که به قوت فیلم افزود و او را به شخصیتی اثرگذار در میان هیاهوی جنگ و کشمکش ها تبدیل کرد.

نقاط ضعف از دید منتقدان (پاشنه آشیل فیلمنامه)

با وجود تمجیدها از جنبه های فنی، تقریبا تمامی منتقدان بر ضعف های فیلمنامه «دوئل» تاکید داشتند. امیر قادری، ناصر صفاریان و مصطفی جلالی فخر، مشکلات متعددی را در روایت فیلم مطرح کردند. از جمله این مشکلات، می توان به عدم پرداخت کافی به شخصیت ها، گنگ بودن روابط میان آن ها، تحمیلی بودن نمادها و استعاره ها در داستان، و داستان گویی غیرمنسجم اشاره کرد. به عقیده منتقدان، نیمه اول فیلم که بر کشمکش برای گاوصندوق متمرکز است، جذابیت های خاص خود را دارد، اما در نیمه دوم، داستان به سمت نمادگرایی سوق پیدا می کند و از انسجام روایی خود فاصله می گیرد. امیر قادری در این باره بیان می کند:

«مشکل دوئل این است که در بخش دوم، داستان و اجرا افت می کنند. از این به بعد قرار است ماجرای نیمه اول فیلم، به قصه ای نمادین و پر از تشبیه و تمثیل تبدیل شود. گاوصندوق غنیمت جنگ باشد و زینال، آن جنگجوی آرمانی که در شرایط جدید باید از آرمان های قدیم محافظت کند. در چنین شرایطی داستان به لکنت می افتد، چون انگار تاب چنین تعبیرها و تفسیرهایی را ندارد.»

ناصر صفاریان نیز به این نکته اشاره کرد که فیلمنامه «دوئل» از قصه نه چندان جذابی ضربه خورده که به شکل مناسبی هم گسترش پیدا نکرده است:

«تمام عوامل حرفه ای و – به طور کلی – ساخت حرفه ای اثر در خدمت فیلمنامه ای است که قصه اش آن قدرها – و به اندازه این همه امکانات – جذاب نیست و این همان حلقه گم شده ای ست که پس از تماشای فیلم، خودش را به رخ می کشد.»

این مسائل منجر به ملودراماتیک شدن بیش از حد برخی جنبه ها و عدم توانایی در پرورش مناسب جنبه های عاشقانه فیلم شد. مقایسه هایی نیز با فیلم های دیگری چون «تایتانیک» (برای ساختار) و «کیمیا» (برای عمق) صورت گرفت تا نشان داده شود که «دوئل» در زمینه پرداخت شخصیت ها و روابط، می توانست عملکرد بهتری داشته باشد.

میراث و تأثیر دوئل بر سینمای ایران

«دوئل»، فارغ از تمامی نقاط قوت و ضعفش، اثری بود که نقطه عطفی در تاریخ صنعت سینمای ایران محسوب می شود. این فیلم، استانداردهای تولید را به شکل قابل توجهی بالا برد و به گفته بسیاری از منتقدان، تاریخ صنعت سینمای ایران را به «قبل و بعد از دوئل» تقسیم کرد. جاه طلبی درویش و تیمش برای ساخت اثری با کیفیت بین المللی، رویای جهانی شدن سینمای ایران را برای مدتی برانگیخت. با این حال، مسیری که پس از «دوئل» تحت عنوان «فیلم فاخر» آغاز شد، همیشه به نتیجه مطلوب نرسید. بسیاری از این فیلم ها، تنها به دلیل موضوعات خاص و صحنه آرایی های عظیم بودجه های کلان دریافت کردند، در حالی که کیفیت هنری و عمق روایی آن ها مورد انتقاد قرار گرفت. «دوئل» به یادآوری می کند که برای خلق یک فیلم ماندگار، صرفاً کیفیت تکنیکی بالا کافی نیست. درویش خود پیش از «دوئل»، فیلمی به نام «کیمیا» را ساخته بود که با وجود مقیاس کوچک تر، به دلیل داستان پیش رونده و عمق روابط شخصیت ها، ماندگاری بیشتری یافت. این مقایسه نشان می دهد که در نهایت، داستان قوی و پرداخت شخصیت ها، عاملی تعیین کننده در ماندگاری یک اثر هنری است.

فیلم Duel (1971) به کارگردانی استیون اسپیلبرگ: آغاز یک اسطوره

قبل از اینکه استیون اسپیلبرگ به یکی از بزرگترین کارگردانان تاریخ سینما تبدیل شود و آثار جاودانه ای چون «آرواره ها»، «ای.تی.» و «پارک ژوراسیک» را خلق کند، فیلمی کوچک اما با تأثیرگذاری شگرف ساخت که نبوغ او را از همان ابتدا به اثبات رساند: «دوئل» (Duel) محصول ۱۹۷۱.

معرفی کوتاه: یک تله فیلم تاریخ ساز

«دوئل» در ابتدا به عنوان یک تله فیلم (فیلم تلویزیونی) برای شبکه ABC ساخته شد، اما با نمایش خیره کننده و موفقیت بی نظیرش، راه خود را به سینماهای جهان گشود. این فیلم، در ژانر اکشن و دلهره آور، روایتی ساده اما بسیار قدرتمند را دنبال می کند و به عنوان اولین تجربه کارگردانی بلند استیون اسپیلبرگ، نقطه آغازین درخشش او در صنعت سینما به شمار می رود. تماشای این فیلم، به مخاطب اجازه می دهد تا ریشه های سبک و سیاق خاص اسپیلبرگ در خلق تعلیق و هیجان را در همان ابتدای کار او شناسایی کند.

داستان: کابوسی در دل جاده ها

داستان فیلم «دوئل» به سادگی هر چه تمام تر، بیننده را به یک کابوس تعقیب و گریز در دل جاده های بیابانی می کشاند. ماجرا درباره یک مسافر تجاری به نام «دیوید مان» است که با خودروی سواری خود در حال رانندگی در کالیفرنیاست. او پس از سبقت گرفتن از یک کامیون قدیمی و زنگ زده، ناگهان خود را تحت تعقیب راننده ای سادیسمی و مرموز می بیند که به هر شکل ممکن قصد آزار و اذیت او را دارد. در طول فیلم، هرگز چهره راننده کامیون نمایش داده نمی شود و این خود به افزایش حس وحشت و تعلیق کمک شایانی می کند. دیالوگ های کم و فضای بصری غالباً از طریق تعقیب و گریزهای خیره کننده شکل می گیرد و بیننده را تا لحظه آخر میخکوب می کند. فیلم در هر سکانس، با نمایش تنهایی و بی دفاعی شخصیت اصلی در برابر تهدیدی ناشناخته، مخاطب را غافلگیر کرده و به درون یک نبرد روانشناختی و فیزیکی می کشاند.

تولید و نوآوری ها

«دوئل» نه تنها از نظر روایی، بلکه از لحاظ تکنیکی نیز اثری قابل توجه بود. نویسنده فیلم، ریچارد ماتسون، داستان را بر اساس یک تجربه واقعی که برای خود او پیش آمده بود نوشت؛ اتفاقی که به فیلم حس واقع گرایی و اضطراب بیشتری بخشید. برای فیلمبرداری این اثر، از دو کامیون پیتربیلت مدل ۱۹۵۵ استفاده شد تا صحنه های تعقیب و گریز با دقت و تنوع بیشتری به تصویر کشیده شوند. در یک سکانس به یاد ماندنی که راننده کامیون تلاش می کند خودروی سواری را به سمت قطار در حال حرکت هل دهد، از یک کامیون دیگر با تفاوت های نامحسوس استفاده شد تا خطر و هیجان صحنه به اوج برسد.

این فیلم نشان داد که اسپیلبرگ با کمترین امکانات و بودجه محدود، چگونه می تواند اثری پرتعلیق و سینمایی خلق کند. توانایی او در کنترل دوربین، ایجاد تعلیق با حرکات هوشمندانه، و روایت داستان بدون نیاز به دیالوگ های زیاد، از همان ابتدا مشخص بود. «دوئل» تأثیر عمیقی بر سبک و سیاق آینده اسپیلبرگ گذاشت و بسیاری از عناصری که بعدها در آثار بزرگتر او دیده شد، ریشه های خود را در این تله فیلم تاریخی دارند. این فیلم نه تنها یک شروع قدرتمند برای او بود، بلکه به عنوان یک درس بزرگ در فیلمسازی، الهام بخش نسل های بعدی نیز گردید؛ اثری که نشان داد چگونه می توان با ایده ای ساده، اما اجرایی درخشان، یک تجربه سینمایی فراموش نشدنی خلق کرد.

نتیجه گیری: دو نبرد، دو درس

سینمای جهان و سینمای ایران، هر دو شاهد خلق آثاری بوده اند که با نام «دوئل» شناخته می شوند و هر یک در زمان و مکان خود، نبردهایی نفس گیر و عمیق را به تصویر کشیده اند. «دوئل» احمدرضا درویش، با تمام جاه طلبی ها و هزینه های گزافش، نشان از تلاش سینمای ایران برای رسیدن به استانداردهای جهانی و خلق حماسه هایی عظیم داشت. این فیلم، هرچند در زمینه فیلمنامه مورد انتقاد قرار گرفت، اما شکوه بصری و کیفیت فنی آن، نقطه ای عطفی در صنعت سینمای ایران بود که هنوز هم از آن به عنوان یک تجربه پرهزینه و خاص یاد می شود. این اثر، یادآور می شود که در مسیر خلق یک شاهکار، تکنیک به تنهایی کافی نیست و عمق روایی، شخصیت پردازی و داستان گویی منسجم، نقش حیاتی ایفا می کنند.

در سوی دیگر، «دوئل» استیون اسپیلبرگ، با سادگی و قدرت مثال زدنی خود، نه تنها یک تریلر دلهره آور بود، بلکه اولین گام بلند یکی از بزرگترین کارگردانان تاریخ را رقم زد. این فیلم ثابت کرد که با ایده ای بکر و اجرایی هوشمندانه، می توان تعلیقی بی نظیر آفرید و مخاطب را در طول یک نبرد جاده ای، نفس گیر نگاه داشت. عدم نمایش چهره آنتاگونیست و تمرکز بر احساس ترس و تنهایی در برابر تهدیدی ناشناخته، این فیلم را به اثری کلاسیک در ژانر خود تبدیل کرده است.

هر دو «دوئل»، هر یک در بستر فرهنگی و سینمایی خاص خود، نمونه هایی از «دوئل» و نبردهای نفس گیر را به تصویر کشیده اند. یکی در کشاکش گذشته و حال، جنگ و صلح، خیانت و وفاداری در خاک ایران، و دیگری در مبارزه ای غریزی برای بقا در جاده های بی رحم آمریکا. تماشای هر دو فیلم، به مخاطب این فرصت را می دهد تا تفاوت ها و شباهت ها در روایت، تولید و مفهوم «دوئل» را از دیدگاه های مختلف تجربه کند و به درک عمیق تری از قدرت سینما در بیان کشمکش های انسانی دست یابد.