مربیان سال ۲۰۰۵ درمورد آسیب‌دیدگی‌ام پنهان کاری کردند/ از امروز به بعد به رقابت با سایتی‌یف فکر نمی‌کنم، بازنده واقعی آن کشتی منم

حاجی زاده در گفت و گو با پادینامگ:

به گزارش خبرگزاری پادینامگ، مهدی حاجی‌زاده سال ۲۰۰۲ با قهرمانی خود در تهران، قهرمانی تیم ملی کشتی آزاد به رهبری محمدحسن محبی را در آخرین مسابقه جهانی که می‌توانستیم میزبانش باشیم، رقم زد چراکه از سال ۲۰۰۳ به این طرف با تجمیع میزبانی مسابقات سه رشته کشتی آزاد، فرنگی و زنان، ایران عملا دیگر نتوانست میزبان مسابقات جهانی کشتی شود.

حاجی‌زاده درحالی قهرمان جهان شد و استارتی برای نسل جدید کشتی جویبار بود که شهر کوچک استان مازندران را به قطبی وسیع و باکیفیت در کشتی ایران تبدیل کند، که نفر اول وزن ۷۴ کیلوگرم جهان و المپیک، به تهران نیامد. دلیلش این بود که بووایسا سایتی‌یف یکی از معدود شکست‌های دوره قهرمانی خود را در آن سال، در مسابقه انتخابی با عیسی حاجی‌یف پذیرفت.

کشتی‎‌گیری که حاجی‌زاده در فینال جهانی شکستش داد و قهرمان جهان شد.

مصاف مهدی حاجی‌زاده با اسطوره جهان کشتی، ماند برای سال ۲۰۲۵، جایی که البته پسر جوان جویبار، تا حدود زیادی از حاجی‌زاده سال ۲۰۰۲ فاصله گرفته بود.

بعد از شوک درگذشت بووایسا سایتی‌یف با مهدی حاجی‌زاده تماس گرفتم که به شدت از مرگ او اظهار ناراحتی و تاسف کرد و به خبرنگار ورزشی پادینامگ گفت: از دیشب که خبر را شنیدم، بغض داشتم، هنوز هم حالم خوب نیست و اسمش را می‌آورم می‌لرزم.

او خواست که خودش درباره سایتی‌یف بنویسد و این یادداشت را در اختیار خبرنگار پادینامگ قرار داد: «ز گریه مردم چشمم، نشسته در خون است… ببین که در طلبت حال مردمان، چون است… بووایسا سایتی‌یف شخصیت منحصربه فردی داشت، یک قهرمان واقعی و عارف حقیقی. در همه زمینه‌ها هوش و ذکاوتی بالا داشت. او معنای جذب را بسیار خوب بلد بود، چه در ورزش، چه اقتصاد و چه سیاست، درواقع در هر زمینه دیگری هم فعالیت می‌کرد، قطعا مثل کشتی موفق می‌شد.

من از نوجوانی علاقه خاصی به ایشان داشتم، حتی یکی از عکس‌هایش را کنار قرآن، در ساک تمرینم همراهم بود. او را الگوی ورزشی خودم می‌دانستم و همیشه دوست داشتم روزی با او مبارزه کنم تا اینکه سال ۲۰۰۵، در مسابقات جهانی مجارستان، درحالیکه از ناحیه گردن و کتف آسیب داشتم و مربیان وقت، از همان وقت تا امروز، آن آسیب‌دیدگی را پنهان کردند تا من به مسابقات ادامه دهم و باوجود همین شرایط، آن کشتی را برگزار کردم و هنوز هم با همان آسیب‌دیدگی درگیرم.

من از این لحظه به بعد، دیگر به آن رقابت فکر نمی‌کنم و خود را یک بازنده واقعی می‌دانم.

سانحه اسفبار از دست دادن امپراطور کشتی دنیا که از نظر من، نه تنها برترین کشتی‌گیر تاریخ بلکه بهترین ورزشکار دنیا بود، را به خانواده محترم و برادرش آدام سایتی‌یف و همچنین جامعه کشتی داغستان و روسیه تسلیت می‌گویم.»