سلبریتی در خدمت محتوا یا رسانه ملی در خدمت سلبریتی ها

درحالیکه این روزها صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران با وجود منابع سرشار در رقابتی نفس گیر با فضای مجازی، شبکه های گوناگون اجتماعی و پلتفرم های پخش فیلم و سریال و برنامه های سرگرم کننده و مفرح دست و پنجه نرم می کند و به زعم مخاطبان، در میدان رقابت در حال واگذاری عرصه است و دقیقا در دورانی که دومین سال پسا تحول را پشت سر می گذارد، بار دیگر به شکل از دست در رفته ای دست به دامان سلبریتی ها برای جذب مخاطب شده است، به طوریکه این حجم از حضور سلبریتی ها در برنامه ها و شبکه های مختلف کم سابقه است و حالا از پرداخت ارقام غیرمتعارفی نیز صحبت به میان آمده است.

 به گزارش پادینامگ، اگرچه برخی این رفتار صداوسیما را تلاشی برای نگه داشتن چهره های مشهور معنا می کنند اما نوع رفتار این افراد و انفعال صداوسیما در مقابل آن ها معنای دیگری می دهد یا دست کم باید گفت اگر چنین هم بوده، وقتی چهره های مشهور روی آنتن گران تلویزیون هر حرفی که بخواهند می زنند و مجریان و عوامل سازنده برنامه های تلویزیونی هم کاری از دستشان برنمی آید عملا این صداوسیماست که دستش را باید به نشانه شکست بالا بیاورد و از رسالت خود دور مانده است.
اگر بنای حضور سلبریتی ها بر اساس راهبردی مشخص جهت ترویج ارزشهای اخلاقی و فرهنگی جامعه ایرانیست، دعوت آنها معنا پیدا می کند، اما آنسوی ماجرا وقتی که راهبردی وجود ندارد و فضا رهاست تا سلبریتی ها و مجریان هرچه دل تنگ شان خواست بگویند، با تراژدی سلبریتی زدگی مواجه می شویم که مدیران رسانه ملی بارها اعلام کرده بودند از آن حذر دارند.
از زاویه ای دیگر هزینه چند صد میلیونی دعوت از این چهره ها در کنار هزینه گزاف تولید و پخش برنامه برای مخاطبی که دیگر حوصله نشستن پای شطحیات این سلبریتی ها را ندارد با چه توجیه منطقی و حتی اقتصادی صورت می گیرد؟ یا این سوال که وقتی می توان با محتوای غنی و تولید برنامه های متنوع که حتی نمونه قرآنی و مذهبی آن در «معلی» و «محفل» برخلاف تصور موجود به دلیل نوگرایی مورد اقبال مخاطب قرار گرفت و یا برنامه 《زندگی پس از زندگی》که مخاطب را پای صفحه تلویزیون میخ کوب می کند، چرا باید به دنبال جذب مخاطب با اذان «بنیامین بهادری» و شاذگویی های «حسن روشن» و«علی پروین» در نام بردن از «معین» و «هایده» … باشیم.
قطعا حضور چهره های مشهور و مورد احترام مردم در رسانه ملی نه کار بدی است و نه کسی با آن مخالف است مادامی که حضور این افراد بتواند به تقویت محتوای برنامه کمک کند، اینکه دکمه ضبط برنامه را بزنیم و بگذاریم کار پیش برود تا چه بر سر برنامه می آید و روی موج بداهه گویی از پیش تعیین نشده سلبریتی ها سوار شویم یعنی باختن آنتن تلویزیون به شکلات جذب مخاطب که بعدا کام همه را تلخ می کند. آیا وقت آن نرسیده که با مخاطب هوشمندانه تر برخورد کنیم؟ اتفاقا مخاطب می فهمد وقتی آقای فتح الله زاده آن کنایه را به مجری می زند یعنی چه و بازخورد آن صدها ویدیوی تمسخر برنامه هایی است که مجریان و سلبریتی ها ساعتها دور هم می نشینند و از آنتن رسانه ملی در مورد غذای مورد علاقه تا خواننده محبوبشان سخن می گویند و از تعداد دفعات عاشقی مهمان و مسایل کاملا شخصی افراد می پرسند!
فقر سریال ها و برنامه های قوی سرگرم کننده توام با انتقال مفاهیم که به تقویت فرهنگ عمومی و ارتقای اخلاقی جامعه کمک کند و باعث نشاط و امید جامعه شود، به شدت این ایام به ویژه در فرصت طلایی تلاقی ماه مبارک رمضان و نوروز احساس می شود و حضور گسترده برنامه های جُنگ و دورهمی های پر زرق و برق اما تهی از معنا، مخاطب را بیش از پیش دلزده و خسته می کند.

پایان خبر پادینامگ