ای کاش، تو هم هوادار یا خبرنگار بودی اکرم عفیف!

2 مدافع میانی تیم ملی پس از جام ملت های آسیا و حذف تلخ مقابل قطر، رفتارهایی از خود نشان دادند که نیازمند رسیدگی بیش تر از سوی ارکان قضایی فدراسیون فوتبال است.

به گزارش پادینامگ، نمی دانیم؛ یا واقعا حافظه ها ضعیف شده یا برخی تصور می کنند که این اتفاق افتاده است. با این حال، ما اصل را می گذاریم روی ضعیف شدن حافظه ها اما چه می شود کرد وقتی یک سری چیزها هیچ وقت از حافظه آدم پاک نمی شود.

نمونه اش چیست؟ اگر شما در فوتبال به پول و بوسیدن لوگو فکر می کنید، چه کسی به ذهن تان می آید؟ احتمالا شجاع خلیل زاده. آخ که چقدر پول بیش تر، آن بوسه روی لوگو را آب دارتر می کرد! آخ که چقدر آن بوسه آب دار، دل میلیون ها هوادار که همان چند روز قبلش روی لوگوی باشگاه شان بوسه می زدی را کباب کرد!

البته کمی بیش تر که به حافظه ضعیف مان فشار می آوریم، یک سری اتفاقات دیگر هم یادمان می آید. یادش بخیر، در دوره 8 ساله کی روش، یعنی همان دوره اول حضورش، از هر چیزی اش خوش مان نمی آمد، می دانستیم که تیم حریف برزیل و آلمان و آرژانتین هم باشد، قرار نیست به این راحتی ها گل بخوریم. یادش بخیر، چه دفاع تیمی ای داشتیم، طوری بازی می کردند که یک سری بازیکنان هرچقدر بوسه شان را آب دارتر می کردند هم کسی به ملی پوش شدن شان فکر نمی کرد.

دقت کردید، هر وقت به یک اتفاق فکر می کنید، یک اتفاقی که از خاطرتان رفته بود، به یادتان می آید؟ همین کی روش وقتی دوباره برگشت، نمی دانیم چه بر سرش خورد که بعضی ها را به تیم ملی دعوت کرد؛ بعضی هایی که ترکیب تیم ملی را صبح بازی اول مقابل انگلیس در جام جهانی 2022 لو دادند و اگر وساطت بزرگترها نبود، به بازی اول نکشیده از تیم اخراج شده بودند! لعنت به این حافظه که چه چیزهایی را یاد آدم می آورد!

مد شده که می گویند “فوتبال است دیگر”! از سرمربی تیم ملی می پرسی چرا در جام ملت ها هر توپی روی دروازه مان آمد، گل شد؟ می گوید “فوتبال است دیگر!”. از مدافع تیم ملی که از قضا بوسه های آبداری هم دارد، می پرسی که مشکل دفاعی ما در جام ملت ها چه بود؟ می گوید “فوتبال است دیگر!” و رو به خبرنگاران اضافه می کند “اصلا به شما چه ربطی دارد؟” و در ادامه با خبرنگاران درگیری لفظی پیدا می کند. به روی چشم، از این به بعد راجع به عشق به تیم و ترکیب تیم های تان از شما سوال می پرسیم.

حالا که صحبت از جام ملت ها شد، اکرم عفیف را دیدید؟ چقدر دفاع تیم ملی را اذیت کرد و نگذاشت ما بعد از 49 سال به فینال و قهرمانی جام ملت ها برسیم. کاش شناخت الان مان از مدافعان وسط تیم ملی را سه هفته پیش داشتیم، آن وقت کادر فنی تیم ملی می توانست به دفاع بگویید که  فکر کن اکرم عفیف خبرنگار یا هوادار است، حالا برو و مهارش کن!

راستی، چه شد که به این وضع افتادیم؟ چرا دو مدافع تیم ملی مان آن طور که با خبرنگار و هوادار درگیری من تو من دارند، با اکرم عفیف یا حتی معز علی نداشتند؟ لعنت به تو ای حافظه کوتاه! آخر چه کاری برای این دو نفر کردیم که حالا از آن ها طلبکار باشیم؟ خودمان این طور بارشان آوردیم.

اگر فدراسیون فوتبال آن زمانی که حواشی عجیب و غریب شجاع خلیل زاده و حسین کنعانی زادگان به اردوی تیم ملی هم کشیده شده بود، برخورد محکمی با این دو نفر می کرد، الان شاید همه این خاطرات طور دیگری بیان می شد اما چه توقعی داریم، در نهایت یک یا دو جلسه محرومیت تعلیقی برای این که بگویند ما محرومش کردیم، به علاوه ی چند صد میلیون تومان جریمه مالی که حتما باید پرداخت شود؛ بالاخره فدراسیون خرج دارد!

البته تجربه نشان داده که محرومیت طولانی مدت خشک و خالی هم چیزی را درست نمی کند، پس باید ببینیم مشکل اصلی از کجاست؟ مشخص است که این مشکل رفتاری است و باید از دید روانشناسی بررسی شود. پس چه رویایی می شد اگر فکر می کردیم که یک محرومیت چند ماهه به همراه برگزاری جلسات روانشناسی اعمال می شد؛ همانند حکمی که در NBA برای دریموند گرین به خاطر رفتاری مشابه صادر کردند و او چندین ماه محروم و ملزم به حضور در جلسات روانشناسی شد.

شاید بعدا به خاطر حافظه ضعیف مان فراموش کنیم که بگوییم اما مراجعه به روانشناس هیچ معنای بدی ندارد و به منزله ی توهین نیست، بلکه روان هم همانند دیگر بخش های بدن باید پرورش یابد.

پایان خبر پادینامگ