هزینه های سنگین سفر به مریخ مشخص شد: پیوند کلیه و دیالیز

تینا مزدکی: تحقیقات زیادی در مورد چگونگی تاثیر سفرهای فضایی بر بدن انجام شده است. درحالی که بسیاری از مطالعات مربوط به اثرات پرواز فضایی در مدار پایین زمین (LEO) می شوند، برخی نیز به اثرات منفی سفر به فراسوی میدان مغناطیسی محافظ زمین پرداخته اند. این منطقه جایی است که احتمال داده می شود قرار گرفتن در معرض تشعشعات کیهانی کهکشانی (GCR) و بی وزنی (ریزگرانشی) عوامل موثری هستند.

اکنون، در مطالعه پژوهشگران دانشگاه کالج لندن (UCL)، محققان طیف وسیعی از آزمایش ها و تجزیه وتحلیل ها را انجام داده اند که بزرگ ترین مطالعه تا به امروز به شمار می رود. این پژوهش در مورد نحوه واکنش کلیه ها به پروازهای فضایی طولانی مدت، همچون مریخ است. دکتر کیت سید، محقق پزشکی کلیه در UCL و سرپرست این مطالعه، گفت: «ما می دانیم که تاکنون چه مشکلاتی برای سلامتی فضانوردان همچون سنگ کلیه در سفرهای فضایی پیش آمده است، اما نمی دانیم که چرا این مسایل رخ می دهد.»

کلیه؛ محافظ حیات!

کلیه ها عضوی ضروری هستند. آن ها مواد زاید را حذف می کنند و مایعات بدن را از طریق ادرار متعادل می کنند. آن ها اسید، نمک ها و مواد معدنی مانند سدیم، کلسیم، پتاسیم و فسفر را در خون تنظیم می کنند، هورمون هایی ترشح می کنند که فشارخون را تنظیم می کند، فرم فعال ویتامین D را تولید می کنند که باعث تقویت استخوان های سالم و قوی می شود و همچنین تولید گلبول های قرمز را کنترل می کنند.

فقط 24 نفری که به ماه سفر کرده اند در معرض GCR غیرقابل کاهش قرار گرفته اند؛ آن هم فقط برای مدت نسبتاً کوتاه 6 تا 12 روز. بنابراین، محققان داده های فیزیولوژیکی، آناتومیکی و بیومولکولی 20 گروه مطالعه، ازجمله نمونه هایی از بیش از 40 ماموریت فضایی LEO توسط انسان و موش را که عمدتاً به ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) مربوط بودند و 12 شبیه سازی فضایی شامل موش ها را بررسی کردند. در هفت شبیه سازی، موش ها در معرض دوزهای GCR معادل ماموریت های 1.5 و 2.5 ساله مریخ قرار گرفتند که شبیه سازی سفر به اعماق فضا بود.

ازنظر ساختاری، کلیه های انسان و جوندگان با قرار گرفتن در معرض شرایط فضایی بازسازی شدند. پس از کمتر از یک ماه در فضا، لوله هایی که تعادل کلسیم و نمک را به خوبی تنظیم می کنند، نشانه هایی از انقباض را نشان دادند که به گفته محققان احتمالاً به دلیل ریزگرانشی است نه GCR. بااین حال، محققان به تحقیقات بیشتری نیاز دارند تا این موضوع را تایید کنند و یا تاثیر GCR و کمک آن به این تغییرات ساختاری را بررسی کنند.

مطالعات قبلی نشان داده اند که فضانوردان به طور غیرمعمولی دارای نرخ بالای تشکیل سنگ کلیه هستند، که دلیل آن، شرایط ریزگرانشی است که باعث تحلیل استخوان و تجمع کلسیم در ادرار می شود. بااین حال، مطالعه حاضر نشان داد که پرواز فضایی اساساً نحوه پردازش نمک ها را در کلیه تغییر داده است که احتمالاً در تشکیل سنگ کلیه نقش داشته است. از همه نگران کننده تر این است که کلیه های موش هایی که در معرض 2.5 سال GCR قرار گرفتند، آسیب دایمی کلیوی و از دست دادن عملکرد را نشان دادند.

سیو گفت: «اگر راه های جدیدی برای محافظت از کلیه ها ایجاد نکنیم، می توانم بگویم که درحالی که یک فضانورد می تواند به مریخ برود، ممکن است درراه بازگشت به دیالیز نیاز داشته باشد. ما می دانیم که کلیه ها علایم آسیب ناشی از تشعشعات را دیر نشان می دهند. تا زمانی که این امر آشکار شود، احتمالاً برای جلوگیری از نابودی یا از کار افتادن کلیه خیلی دیر شده و این امر برای شانس موفقیت ماموریت فاجعه بار خواهد بود.»

مطالعه انجام شده جامع ترین داده ها در مورد تاثیر 2٫5 سال سفر فضایی نشان می دهد. اما محقان بر این باورند که هنوز هم دیر نشده و زمان برای یافتن راه حلی کارآمد وجود دارد. استفن بی. والش، از دپارتمان پزشکی کلیوی دانشگاه کالیفرنیا و یکی از نویسندگان مرتبط در این مطالعه، گفت: «مطالعه ما این واقعیت را نشان می دهد که اگر قصد انجام ماموریتی فضایی دارید، کلیه ها واقعاً اهمیت دارند. شما نمی توانید از آن ها در برابر تشعشعات کهکشانی محافظت کنید، اما همان طور که در مورد بیولوژی کلیوی بیشتر می آموزیم، ممکن است بتوان اقدامات تکنولوژیکی یا دارویی را برای تسهیل سفرهای فضایی طولانی مدت ایجاد کرد.»

منبع: newatlas

54323