مدیران غذا و دارو در مازندران خواب هستند؟

روزی نیست که از این قبیل تماس ها و مراجعات مکرر نداشته باشیم. حتی بعضی بیماران به دانشگاه های علوم پزشکی و معاونت غذا و دارو مراجعه کرده اند، اما پاسخ درستی نگرفته اند. به راستی چرا کمبود قلم های انسولین بخصوص نوومیکس در این چند ماه دچار بحران شده است؟

معتقدم گاهی بحران و بلایای طبیعی و … پیش آمده که فرصت پیش بینی، تصمیم گیری و اقدامات برای برنامه ریزی حل معضلات را می گیرد، اما برخی کمبودهای دارویی در این چند ساله با توجیه این مسایل نیز همخوانی ندارد! چرا که مصرف و نیاز بعضی اقلام دارویی کشور نظیر انسولین کاملا مشخص و قابل پیش بینی است و واردات و مقدار ذخیره سازی آنها توسط شرکت های توزیع کننده نیز قابل رهگیری و مشاهده است. پس چرا از چندین ماه پیش که معضل کمبود انسولین به مرز بحران نرسیده بود، هیچ فکر یا راه حلی پیش بینی نشد تا حتی در صورت لزوم از کشورهای همجوار به صورت فوریتی وارد شود؟ مگر می توان به بیماران دیابتی گفت برای چندین هفته دارو مصرف نکنند؟ آیا استرس و نگرانی واردشده به آنان مخاطراتی برایشان به همراه ندارد؟

بدون شک تلاش های سازمان غذا و داروی کشور و معاونت های زیرمجموعه ایشان قابل کتمان نیست، اما نگارنده معتقد است تا وقتی در مجموعه غذا و دارو تضاد منافع وجود دارد و کارشناسان ذیربط بیشتر به فکر دریافت داروهای کمیاب و سهمیه ای برای داروخانه های خصوصی خود هستند، نظارت و پیگیری برای حل مشکلات مردم در وهله بعدی قرار می گیرد.

به راستی اگر مسیولین و کارشناسان بخش دولتی در سیستم های خصوصی منافعی نداشته باشند، تمام تمرکز و انرژی خود را صرف برنامه ریزی و تصمیمات درست برای جلوگیری از ایجاد معضلات قابل پیش بینی نمی کنند؟!

بدون شک تحریم ها، مشکلات ارزی کشور، چه در تخصیص ارز و چه مراودات مالی، کمبودهای جهانی و افت تولید شرکت های سازنده انسولین در مواقعی در بروز بحران های دارویی کشور سهیم است؛ اما آنچه در لابه لای این دلایل پنهان شده، ناکارآمدی مدیران و تصمیم گیران است و یکی از علت های این معلول، عدم رعایت تعارض منافع شخصی و خصوصی کارشناسان مربوطه در سیستم های دولتی است.

*داروساز و کارشناس حوزه دارو

47232