زلنسکی، رهبر خوشحال کشوری که هرگز مستقل نبود

به گزارش پادینامگ، پایگاه تحلیلی «Real Clear Defence» در گزارشی به شرح این گزاره پرداخته که «ولودیمیر زلنسکی» رییس جمهور اوکراین از فقدان تجربه سیاسی رنج می برد و در پرچالش ترین دوره تاریخ استقلال این کشور روی کار آمده است. در این گزارش آمده است: نمی توان سیاستمداران اوکراینی را موفق نامید. در 30 سالی که از استقلال اوکراین می گذرد، این کشور شکوفا و پرجمعیت به شکل اعجاب آوری به کشوری افتضاح بدل شده است. در سال های اخیر که پرچالش ترین سال های تاریخ استقلال اوکراین بوده، رهبری این کشور به دست کسی بوده است که فاقد تجربه سیاسی است. معمولاً در مواجهه با دوره های دشوار این چنینی، به رهبری نیاز است که بیشترین تجربه را داشته باشد. خواص و نخبگان سیاسی برای دستیابی به این هدف همکاری کرده و نامزدهایی با بهترین مهارت ها و تجارب را به مردم ارایه می کنند. اما در اوکراین برعکس است. در این کشور تنها گزینه کمدینی بود که توانست راه خود را به قلب های مردم اوکراین باز کند. این نشان دهنده ماهیت وضعیتی است که در حال حاضر در اوکراین جریان دارد.

ولودیمیر زلنسکی

از منظر قوانین بین المللی، اوکراین کشوری مستقل است. اما در واقعیت اوکراین هرگز کشوری مستقل نبوده است. در اوکراین هیچ پدیده ای نیست که این کشور را دارای ویژگی های یک کشور مستقل کند. به عنوان مثال، این کشور فاقد نخبگان سیاسی ملی است. علاوه بر این، در میان مردم اوکراین و مقامات این کشور اتحاد وجود ندارد.

به گزارش پادینامگ، اوکراینی ها در 1991 استقلال خود از شوروی سابق را با عملیات مسلحانه به دست نیاوردند. جنگ استقلالی در کار نبود که مردم و سیاستمداران را مانند فرایند استقلال آمریکا متحد کند. اوکراینی ها از نظر تاریخی به دو دسته طرفدار روسیه و طرفدار اروپا تقسیم شده اند و این موجب افزایش تناقض ها میان رای دهندگان و سیاستمداران شده است. از استقلال اوکراین از شوروی تنها 33 سال می گذرد و این برای تلطیف این تناقض ها، ایجاد خواص سیاسی ملی و همچنین ایجاد فرهنگ، کافی نیست. جمعیت اوکراینی هایی که پس از استقلال از شوروی به دنیا آمدند تنها 15 درصد از جمعیت کل این کشور است. یعنی حدود 85 درصد از جمعیت اوکراین و تمامی روسای جمهور این کشور در واقع متولد کشور و واقعیت تاریخی دیگری هستند.

این وضعیت توسط عوامل خارجی وخیم تر شد. روس ها و کشورهای غربی کوشیدند تا بر اوکراین مسلط شوند و این بیش ازپیش مانع تبدیل اوکراین به کشوری مستقل شد. نیروهای سیاسی خارجی قوی تر از قدرت های داخلی اوکراین ظاهر شدند و این به خوبی توضیح می دهد که مردی بدون تجربه سیاسی، چطور و برای خدمت به منافع چه کسانی رهبری این کشور را به دست گرفت.

دلیل وقایع جاری در اوکراین را باید در منافع بازیگران خارجی جستجو کرد. تنها در این صورت است که می توان افرادی که در واقع اوکراین را مدیریت و حمایت مالی می کنند، پیدا کرد. این تاییدکننده مجموعه «پیروزی های تاکتیکی» است که ولودیمیر زلنسکی به آن ها دست یافته است.

پیروزی های ادعایی:

• اوکراین 2 سال در برابر حملات روسیه مقاومت کرده است.
• کشورهای خارجی از اوکراین حمایت مالی می کنند.
• زلنسکی به یک سیاستمدار جهانی معروف تبدیل شده است.
• زلنسکی در اوکراین قدرت سیاسی فراوانی به دست آورده است.

و اما واقعیت امر:

• جنگ هنوز ادامه دارد.
• تقریباً نیمی از بودجه 2024 اوکراین از محل حمایت ها و وام های خارجی تامین می شود. (وابستگی مالی آشکار به کشورهای خارجی)
• مجله تایم شخص زلنسکی را به عنوان مرد سال معرفی کرد. (این امر سودی به مردم اوکراین نخواهد رساند.)
• انتخابات ریاست جمهوری 2024 اوکراین لغو شده است. (اگر زلنسکی واقعاً از نفوذ و محبوبیت بالایی برخوردار بود، نیازی به لغو انتخابات نداشت.)

همان طور که می بینیم پیروزی های تاکتیکی زلنسکی هیچ ارتباطی با شکوفایی و رضایت مردم اوکراین ندارد؛ گرچه زلنسکی خود را «پدر ملت» اوکراین و یک میهن پرست واقعی نشان داده است. اختلاف میان واقعیت صحنه و بیانیه های عمومی دولت اوکراین تایید می کند که رییس جمهور این کشور درک درستی از وقایع و نقش خود در آن ها ندارد. این وضعیت برای رای دهندگان اوکراینی نامطلوب است، اما شخص زلنسکی راضی به نظر می رسد.

آینده این فرد با سرنوشت مردم اوکراین متفاوت است و این جدایی خونین خواهد بود. از این منظر، یک پرسش مهم مطرح می شود.

آینده اوکراین

تاریخ سیاست اوکراین سرشار از بزدلی، خیانت و فساد است و مردم اوکراین از این رذیلت ها ناراضی هستند. اما ناملایماتی که اوکراین در دوران جنگ متحمل شده یک نتیجه غیرمنتظره دارد. جنگ اوکراین به افرادی قدرت داد که تا پیش ازاین از قدرت بی بهره بودند؛ یعنی نظامیان! ارتش اوکراین بهتر از دیگر گروه ها در جمعیت این کشور سیاستمداران اوکراینی را می شناسد. نظامیانی که در نبردها از دل جهنم بیرون آمده اند، در مدرسه زندگی تعلیم دیده اند. آنها منظم، شجاع، منضبط، و مصمم هستند. تعداد سربازان زیاد است و آنها رهبر خودشان را دارند؛ یعنی «والری زالوژنی» فرمانده سابق کل نیروهای مسلح اوکراین.

دو سال جنگ دستاوردی داشت که در 33 سال صلح اتفاق نیفتاد. در اوکراین گروهی از جمعیت شکل گرفته که می تواند نقش نخبگان سیاسی را ایفا کند؛ همان گروهی که در تمام این سال ها اوکراین از آن بی بهره بوده است. مشارکت سازمان یافته ارتش در انتخابات در همه سطوح امری طبیعی است. نظامیان بازنشسته می توانند به نیروی خوبی برای بازسازی و نوسازی این کشور تبدیل شوند. در بسیاری از کشورها بعد از پایان جنگ، «سربازان خط مقدم» به موتور محرکه جامعه تبدیل می شوند.

اوکراینی ها شانس انتخاب یک دولت کارآمد را دارند. نمایندگان این حکومت عشق خود را به وطن با خون ثابت کرده اند و این باعث می شود ارتشی ها به سیاستمداران موثرتری نسبت به پیشینیان خود تبدیل شوند. اما آیا افرادی که اکنون اوکراین را کنترل می کنند تمایلی به تشکیل یک دولت کارآمدتر دارند؟ و اگر نه، آیا ارتش اوکراین در چنین شرایطی می تواند به پیروزی های سیاسی دست یابد؟ از همه مهم تر، آیا نظامیان سابق اوکراینی می خواهند مسیولیت سیاسی سرنوشت اوکراین را بر عهده بگیرند؟ اینها سوالاتی هستند که جز با گذر زمان نمی توان به آن ها پاسخ داد.

310310