افتخاری برای یک مادر و دختر برزیلی در گلدن گلوب در همکاری با یک کارگردان

«معلومه که می‌خوام این جایزه را به مادرم تقدیم کنم. باورتون نمیشه؛ مادرم ۲۵ سال پیش اینجا بود و این جایزه مانند سندی است بر اینکه هنر می‌تونه در طول زندگی دوام بیاورد.» اینها را بازیگر زن برزیلی فرناندا تورس در مراسم گلدن گلوب در هنگام دریافت جایزه بهترین بازیگر زن در فیلم درامی برای «من هنوز اینجا هستم» والتر سالس گفت. رقبای او در این شاخه نیکول کیدمن و آنجلینا جولی بودند.

تورس، یکی از شناخته‌شده‌ترین بازیگران برزیل، دختر فرناندا مونته‌نگرو، نماد سینمای برزیل است که در سال ۱۹۹۹ برای فیلم موفق سالز «ایستگاه مرکزی» نامزد دریافت جایزه اسکار شد. او برنده نشد، اما فیلمش اسکار بهترین فیلم بین‌المللی را گرفت. فرناندای بزرگ در «من هنوز اینجا هستم» به عنوان ورسیون مسن‌تر شخصیت تورس ظاهر می‌شود.

اولین فیلم دراماتیک سالس پس از ۱۲ سال، داستانی گیرا از زندگی تحت ظلم است با بازی تورس در نقش یونیس، همسر و مادر پنج فرزند در ریودوژانیرو که آفتابش می‌تابید و گردش‌های خانوادگی در ساحل و شام‌های شاد با دوستان جای خود را به وحشت و تراژدی می‌دهد. تحت دیکتاتوری که در سال ۱۹۶۴ قدرت را در برزیل به دست گرفت.

شوهرش یونیس، روبنس، زمانی که برزیل دموکراسی بود، عضو کنگره بود و پس از کودتا مدتی را در تبعید گذراند، اما به نظر می‌رسید که پس از آن از سیاست دوری کند. او ناپدید می‌شود و همه چیز شروع به فروپاشی می‌کند. خانواده و فیلم بر بازی ظریف تورس تکیه می‌کنند، در حالی که او در سکوت غمگین است. این فیلم این بر اساس یک داستان واقعی است.

به اعتقاد نشریه ددلاین، تورس از طریق کوچک‌ترین و ظریف‌ترین سیگنال‌ها نشان می‌دهد که به خاطر خانواده‌اش چه هزینه‌ای برای او دارد که جلوی اضطراب و عصبانیت خود را بگیرد. این عملکردی است که باید او را وارد مسابقه جوایز کند.

مادر تورس هم برای فیلم «ایستگاه مرکزی» نامزد جایزه گلدن گلوب شده بود، اما این جایزه را به دست نیاورد. بعد از ۲۵ سال دخترش برای همکاری با همان کارگردان یعنی والتر سالس موفق به دریافت جایزه گلدن گلوب شد.